Nie przejmuj się ja też od razu dodawałam wątki

Sama myślałam o umieszczeniu tego wątku tutaj Myślę, że to dobry pomysł.
Pisanie opowiadań to moje ulubione zajęcie! Szczególnie o HP lub w ogóle o fantastyce. Czasem warto chyba dać upust wyobraźni i zacząć tworzyć
Każdy chyba lubi czasem coś stworzyć, a tutaj możemy się wzajemnie poprawiać itp.
Ja niedługo niestety zamierzam zakończyć opowiadanie, ale jak tylko skończy z tym na pewno coś tutaj dodam. Oczywiście jeśli reszta przystoi na ten pomysł

Świetnie by było
Uwielbiam twoje AM ! Po prostu kocham <3
A krytyka ważna, bo przecież każdy uczy się na błędach, prawda?

Skończyć skończę Ale kto wie co mnie napadnie?
Może coś jeszcze kiedyś napiszę. Czy ja wiem? Druga seria czy coś? Ale to jeszcze nie pewne
Na razie muszę zakończyć

Heh, już druga osoba mi to mówi
Ale z pewnością gdy się dowiesz co w ostatnim odcinku będzie... Przyjedziesz i mnie zabijesz xD
Strach pomyśleć brr....

Zobaczymy co z tą twórczością tutaj. A co do tego fragmentu z twojej wspaniałe twórczości. To chyba masz rację ; *
Ciekawie

Do opowiadań potterowskich mam wielką słabość. Kanon to dla mnie za mało, potrzebuję regularnego uzupełniania tego świata! Jestem więc częstym gościem na forum Mirriel, gdzie znajduję cudowne ukojenie dla mej spragnionej duszy (komentować się jednak jeszcze nie nauczyłam). Mam trochę ulubionych fanficków, w tym kilka takich, do których kocham wracać, a ewentualne nowe odcinki wywołuję u mnie nieokrzesaną radość.
Sama jednak nie piszę. Zastanawiałam się na tym, ale doszłam do wniosku, że nie miałabym pomysłów, a kopiowanie cudzych raczej mi nie odpowiada. Poza tym, gdy piszę bez weny, zamieram nad kartką papieru czy nowym dokumentem w Wordzie.

A gdybyście tak pozwolili mi tu umieścić powiedzmy pierwszy odcinek znanego przez Ań opowiadania AM... (ante-mortem)... Co wy na to?
Moony Alex, wiem o co ci chodzi z tym czekaniem na upragniony rozdział! Zawsze jak sie pojawi, to go czytam ze dwa razy xD Mam kilka ukochanych fanficków, ale często buszuje po różnych blogach i po prostu czytam... Uzupełnianie świata Harry'ego Pottera jest cudowne, szczególnie jak ktoś ma niezwykłe pomysły, wyobraźnię i umie pisać! To się rozpływam...
A z fanficków uwielbiam paring D+H... A wy?

Hm... ja w ogóle nie lubię slashy! A co do paringu SS/HG, - nie toleruję!
Jak można stworzyć paring HP/LV?! Masakra!
Cóż...  Spróbuje sowich sił i coś wam opublikuję:
(moje dzieło xD)

xXx

Każdy nowy dzień rodzi nowe paranoje.



Promienie słońca wpadające przez ogromne okno na pierwszym piętrze wielkiej willi obudziły młodą dziewczynę. Z lekką niechęcią otworzyła powieki ukazując duże, czekoladowe oczy. Chwile potrwało zanim przyzwyczaiła się do jasności panujące w pokoju. Była bardzo zmęczona. Uniosła się na łokciach i powoli rozejrzała się po pomieszczeniu: wszystko było idealne ułożone. Nienawidziła tego. Nie znosiła, kiedy jej matka robiła porządek na jej mahoniowym biuru, układała ubrania w szafie czy też wycierała każdy pojedynczy pyłek kurzu z parapetu okna. Jeszcze raz przyjrzała się swojemu pokojowi. Na podłodze jak zwykle leżał duży, ciemnozielony i bardzo miękki dywan, ze ścian nie zniknęło ani jedno zdjęcie, które powiesiła zaraz po powrocie ze szkoły. Szafki jak zwykle stały w linii prostej pod jasnoszarą ścianą tworząc wolną powierzchnię na środku pokoju, a szafa kryła się w rogu. Biurko zajmowało swoje standardowe miejsce: pod dużym oknem z widokiem zapierającym dech w piersiach. Ona sama natomiast leżała na ogromnym łożu stojącym pod ścianą. Chciałaby, aby czasami zapanował tu drobny chaos, trudny do okiełznania. Taki jak ona. Spojrzała na zegarek stojący na szafce zaraz przy jej łóżku. 5:45. Zrezygnowana opadła na poduszkę i cicho westchnęła. Przekręciła się na drugi bok, zamknęła oczy i próbowała zasnąć. Kręciła się, wierzgała nogami, przekręcała, okręcała, obracała na brzuch, na plecy, na prawy bok, na lewy bok...Nic nie dało. Nie mogła zasnąć. Uchyliła powoli jedno oko, potem drugie. Znów spojrzała na zegarek. 5:55. Jeszcze bardziej dobita wstała z łóżka. Przeciągnęła się i potężnie ziewnęła. Postanowiła ubrać i wyjść na krótki spacer do pobliskiego parku. W końcu, miała jeszcze ponad 5 godzin do powrotu do Hogwartu. Wolnym krokiem podeszła do swojej szafy i otworzyła ogromne drzwi. Z lekką niechęcią przejrzała rzeczy się w niej znajdujące i po chwili wahania wyjęła  krótką, blado-pomarańczową sukienkę wiązaną na szyi. Zamknęła szafę i otworzyła jakąś mniejszą szafeczkę po jej lewej stronie. Jej oczom ukazało się mnóstwo par butów. Wyjęła zwykłe, beżowe sandałki wiązane nad kostkę. Z szuflady obok wyjęła potrzebną jej bieliznę. Pstryknęła palcem, a w mgnieniu oka po jej prawej stronie pojawił się mały skrzat domowy.

- Pani wzywała.

- Spakuj to – warknęła i szybkim krokiem skierowała się do łazienki.

Wzięła długi, odprężający prysznic, z rzadko spotykaną delikatnością rozczesała krótkie, niemalże czarne włosy i wspięła w nie małą, pomarańczową spinkę. Wyszła owinięta tylko w puchaty, niebieski ręcznik. Rozejrzała się jeszcze raz po swoim pokoju. Coś jej tu nie pasowało. Wyczuła zapach męskich perfum…

- Długi był ten twój prysznic – powiedział chłopak siedzący na jej łóżku. Na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmieszek.

- Co ty nie powiesz – odpowiedziała mu zajadliwie dziewczyna. Nienawidziła jak wchodził bez pytania do jej pokoju. – Coś się stało, że zaszczyciłeś mnie swoja obecnością?

- Nie. Chciałem po prostu po patrzeć na piękna, młodą kobietę.

- To chyba się pomyliłeś. Invidia tu nie mieszka.

- Jak zawsze skromna – powiedział pewnie chłopak i leniwie podniósł się z łóżka. Swój dumny krok skierował w stronę dziewczyny. Ta, ze strachu zaczęła się cofać, aż doszła do ściany. Bała się go. Odkąd pamiętała, zawsze ją przerażał. Czuła się jak zwierzę w potrzasku.

Chłopak od razu wyczuł, że się go boi. Wykorzystał to. Chwycił dziewczynę za ramiona i jeszcze mocniej przyparł do ściany. Po chwili schylił się na nią, odgarnął z twarzy kosmyk włosów i szepnął cicho do ucha:

- Zawsze chciałem to zrobić.

Złożył na ustach dziewczyny bardzo namiętny pocałunek. Po chwili puścił ją w na tyle drastyczne sposób, że ta straciła równowagę i upadła na kolana. Chłopak obdarzył ją pożądliwym spojrzeniem i skierował się do wyjścia.

- Widzimy się w pociągu, Pansy – pożegnał się i wyszedł z pokoju równie cicho, jak wszedł.

- Idź do diabła! – krzyknęła za nim.

* * *

Gdy konieczność istnienia trudna jest do zniesienia...

Kilka przecznic dalej, w zupełnie innej, chodź nie odstającą tzw. klasą dzielnicy Londynu, nad uchem młodego mężczyzny piszczał upierdliwy budzik wskazując godzinę 8.00. Wspomniany wcześniej chłopak z niechęcią otworzył oczy ukazując świtu piękne, niebieskie źrenice. Nie miał wcale ochoty wstawać, szczególnie tak wcześnie i w pierwszy dzień szkoły.

- Czy cały świat stanął już na głowie? – zapytał sam siebie z rezygnacją w głosie.

Powoli, ociągając się jak najbardziej podniósł się z łóżka i rozejrzał po pokoju. W pomieszczeniu panował całkowity chaos, nie miał pojęcia, co gdzie jest.

- Miles – szepnął ponownie chłopak.

- Już jestem paniczu – niewiadomo skąd pojawił się przed nim mały skrzat domowy.

- Znajdź mi coś do ubrania, świeże! I zrób tu porządek.

- Tak jest, sir – odpowiedział mały sługa, zniknął, by chwilę potem pojawić się z czystą, wyprasowaną, jasno-zieloną koszulą, ulubioną częścią górnej garderoby młodzieńca, długim, czarnymi jeansami, najnowszymi, sportowymi butami oraz potrzebną bielizną. – Proszę panie.

- A teraz porządek – warknął młodzieniec i skierował się do łazienki.

Wziął szybki, orzeźwiający prysznic, ubrał się i po raz pierwszy nie ułożył swoich blond włosów na żel. „Niebieskooki blondyn… Marzenie każdej dziewczyny” – pomyślał z ironią. Dumnym krokiem wrócił do uprzątanego już przez skrzaty pokoju. Przyjrzał się swojemu odbiciu w lustrze, uśmiechnął się z zadowoleniem i obejrzał uważnie pokój. Na jednej ze ścian, tej na jego ogromnym, dwuosobowym łóżkiem, namalowane było godło Slytherinu. Przy łożu stałą mała szafka, a na niej budzik, który zbudził go w tak drastyczny sposób. W przeciwległym rogu pokoju, pod oknem, stało dębowe biurko. Szafa i reszta mniejszych szafeczek postawione była gdzieś w kącie. Natomiast na środku pokoju stało jedno, bardzo wygodne krzesło, a obok niego mały stoliczek. Chłopak z zadowolenie stwierdził, że jego pokój jest urządzony, tak jak zawsze chciał.

- Przynajmniej coś mi się w życiu udało.

Ze swoim charakterystycznym uśmieszkiem na ustach opuścił pomieszczenie, aby udać się na śniadanie. Na dole jak zwykle czekał na niego ojciec.

- Do gabinetu – warknął. Młodzieniec posłusznie skierował się do pokoju wskazanego przez jego opiekuna. – Wiesz, na jakiej zasadzie wracasz do Hogwartu?

- Tak ojcze.

Jakbyś nie mówił odkąd wróciłem do tego ‘domu’.

- Wiesz, ze jeżeli nie wywiążesz się z danego słowa, splamisz honor naszej rodziny?

- Tak ojcze.

Ty rodząc się go splamiłeś!

- Czyli, mogę liczyć, że użyjesz całego swojego wdzięku, którego ci nie brakuje, aby to zrobić?

- Oczywiście ojcze.

Po cholerę?!

- Tylko pamiętaj, jeżeli popełnisz błąd, przypłacisz to krwią.

- Wiem ojcze

Umrzeć? To i tak nagroda w porównaniu z tym, że musze żyć z tobą pod jednym dachem!

- To dobrze Draco. Idź już.

- Dowidzenia ojcze.

Obym nigdy więcej nie musiał cię oglądać…

Okropni są - w końcu jakbyś na to nie patrzyła, to Ślizgoni, ale ty wiesz już, że inni